Στην Σμύρνη. μέρος β'

...αφού μας λέει λοιπόν ο αστυνομικός "go - go!" φεύγουμε με προορισμό το κέντρο της Σμύρνης ... σκοπός κανένας απολύτως, βόλτες και μετά θα έπρεπε να βρούμε ξενοδοχείο. Τριγυρίζουμε γενικώς, όποτε βλέπουμε ξενοδοχείο σταματάμε και ρωτάμε, έχει πάρα πολύ κόσμο, μα πάρα πολύ παντού, μποτιλιαρίσματα και γενικά υπάρχει μια αναστάτωση, όπου υπάρχει διαθέσιμο δωμάτιο η τιμή είναι αστρονομική και καθόλου δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα του ξενοδοχείου, αφού έχουμε δει 2 -3 δηλώνω στον Γιάννη ότι εγώ για 100 ευρώ που ζητάνε όλοι αυτοί, καλύτερα να κοιμηθώ στο αυτοκίνητο, και έτσι μέσα στην περιπλάνηση μας στην Σμύρνη εντάσσουμε και το ψάξιμο του ξενοδοχείου με στόχο "το καλύτερο στην καλύτερη τιμή!" Φωτάκια παντού, όπου υπάρχει στόχος/σκοπός προσέλκυσης τουριστών τα κτίρια είναι όλα στολισμένα σαν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, κάποια στιγμή και ενώ η σήμανση στον δρόμο είναι ανύπαρκτη, βρισκόμαστε πια εκτός κέντρου, και ο δρόμος φαίνεται να οδηγεί έξω από την Σμύρνη. Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω βρισκόμαστε πλέον στην βιομηχανική περιοχή της Σμύρνης, έχουμε χαθεί για τα καλά. Ο Γιάννης κατεβαίνει και ρωτά στην είσοδο ενός εργοστασίου αν κάποιος μπορεί να μας δείξει πως θα ξαναγυρίσουμε στην Σμύρνη. Μετά από πολλά τηλέφωνα που έκανε ο άνθρωπος που βρισκόταν στην είσοδο, μας έκανε νόημα να περιμένουμε, μετά από λίγα λεπτά εμφανίστηκε κάποιος ο οποίος μιλούσε κάτι λίγα γερμανικά, μόλις είχε τελειώσει την βάρδια του και θα γύριζε στην Σμύρνη με κάποιους συναδέλφους, προσφέρθηκε (πολύ πρόθυμα) να έρθει μαζί μας προκειμένου να μας δείξει τον δρόμο,όμως γι αυτούς είναι παράνομο να μπαίνουν σε αυτοκίνητα με ξένους αρ. κυκλοφορίας, παρ'ολα αυτά ήρθε μαζί μας για μια μικρή απόσταση μέχρι να μας δείξει ποιος είναι ο σωστός δρόμος, μας ακολούθουσαν οι συνάδελφοι του και σταματήσαμε κάπου όπου άλλαξε αυτοκίνητο, συνεχίζουμε λοιπόν τις βόλτες στην Σμύρνη, κάποια στιγμή πια πρέπει να πάρουμε απόφαση που θα μείνουμε, είναι αργά και εγώ είμαι πολύ κουρασμένη, άλλωστε μην ξεχνιόμαστε, ήμασταν ξύπνιοι απο τα χαράματα που φτάσαμε στην Χίο, ήταν αργά το βράδυ και από την γρήγορη εναλλαγή και την πληθώρα των παραστάσεων μου φαινόταν ότι είχε περάσει εβδομάδα από την άφιξη μας στην Χίο .... Το κακό είναι ότι το ένα μετά το άλλο όλα τα ξενοδοχεία είναι φουλ, κάποια στιγμή φτάνουμε σε μια γειτονιά όπου είναι όλα τα καλά ξενοδοχεία, θυμάμαι ρωτήσαμε στο Hilton και η βραδυά έκανε περίπου 300 δολάρια και εκεί πραγματικά έχω απογοητευθεί τελείως... βγαίνω από το ξενοδοχείο και κάνω νοήματα στον Γιάννη και αυτός μου δείχνει να πάω δίπλα, γυρίζω, κοιτάζω και βλέπω ένα άλλο ξενοδοχείο παραδίπλα του χιλτον, με το που μπαίνω λέω από μέσα μου, όσο και να μας ζητήσουν εδώ θα μείνουμε, ρωτάω και μου λένε 90 δολάρια με το πρωινό, η υποδοχή και όλος ο ευρύτερος χώρος, ήταν από τους πιο όμορφους χώρους που έχω δει ποτέ στην ζωή μου, συμπεριλαμβανομένου και αυτών των περιοδικών, πλάκες σε ακανόνιστα σχήματα με αρμούς από χαλκό, με ένα "αέρα απαράμιλλης κομψότητας" μ άρεσε πάρα πολύ, το δωμάτιο ήταν τεράστιο, μπορεί να ήταν και 40 τετραγωνικά, το μπάνιο βέβαια ήθελε μια ανακαίνιση άμεσα, αλλά αυτό το ξενοδοχείο δεν το θυμάμαι ούτε για το ψάξιμο που κάναμε τόσες ώρες, ούτε για την τιμή, ούτε για την ομορφιά της υποδοχής, το θυμάμαι γιατί έκανα τον καλύτερο ύπνο που έχω κάνει ποτέ σε ξενοδοχείο, τα μαξιλάρια το στρώμα και τα σκεπάσματα ήταν καταπληκτικά... Το πρωινό ...μυθικό, αν θέλετε κρατήστε το όνομα Buyuk Efes Hotel, Το πρωί μαζεύουμε τα πράγματα μας και φεύγουμε για να κάνουμε καμιά βόλτα στην Σμύρνη να πάμε στο κάστρο και να βγάλουμε ένα πρόγραμμα προς τα που θα πάμε στην συνέχεια. Με το που βγαίνουμε από το ξενοδοχείο, η αναστάτωση που είχα διαπιστώσει το προηγούμενο βράδυ είχε ενταθεί, και είχε παντού αστυνομία, νόμιζα ότι όλη η αστυνομία της Τουρκίας είχε μαζευτεί έξω από το ξενοδοχείο... δεν είχα όμως δει τίποτα ακόμα... Αποφασίζουμε να κάνουμε μια βόλτα στην παραλία, άλλωστε ήμασταν πολύ κοντά, αλλά όσο πλησιάζαμε την παραλία τόσο πύκνωνε η αστυνομία, στρατός παντού σε κάθε γωνία, δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα λίγο, αλλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει, όταν φτάσαμε στην πολύ κοντά στην παραλία, είχε μπλόκα από αστυνομικούς παντού και δεν μπορούσαμε να περάσουμε, ρωτάμε τι συμβαίνει και τελικά μάθαμε ότι εκείνη την ημέρα θα γινόταν ο εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς από τα εργατικά σωματεία. Ζητήσαμε να περάσουμε στην παραλία και μας είπαν ότι απαγορεύεται (έκαναν κλοιό από αστυνομικούς χωρίς κανένα κενό πουθενά) κάποιος αστυνομικός μας είπε να πάμε 5 τετράγωνα πιό κάτω εκεί υπήρχε ένας έλεγχος για τους τουρίστες και άφηναν μόνο από εκεί πέρασμα. Φτάσαμε, δείξαμε τα διαβατήρια μας, αφού τα κοίταξαν 5- 6 αστυνομικοί μας άφησαν να περάσουμε, φτάνουμε λοιπόν στην παραλία όπου είμαστε εμείς, μερικοί άλλοι τουρίστες και λίγοι ντόπιοι, φυσούσε λίγο και με τον αέρα άνοιγαν τα σακάκια και έβλεπα όπλα, ασύρματους.... λέω στον Γιάννη -οποίος σημειωτέον θα καθόταν ευχαρίστως εκεί για να δει την συνέχεια- να φύγουμε διότι δεν μ άρεσε καθόλου η κατάσταση, α! ξέχασα κατά την διάρκεια της μικρής μας βόλτας στην παραλία τα τηλεοπτικά συνεργεία τραβούσαν συνέχεια πλάνα, προφανώς για να δείξουν πόσο ήσυχα ήταν στην Σμύρνη εκείνη την ημέρα... Φεύγουμε λοιπόν και ακούμε μια τρομερή φασαρία και εντελώς ξαφνικά έχουμε βρεθεί μέσα στην πορεία, χιλιάδες κόσμου διαδήλωνε, σε ομάδες, με ίδια μπλουζάκια η κάθε ομάδα και πανό. Η ένταση ήταν απερίγραπτη, φωνάζουν όλοι συνθήματα με τις γροθιές υψωμένες, χτυπάνε ρυθμικά με δύναμη τα πόδια στο έδαφος, ενώ εμείς περπατάμε αντίθετα στο ρεύμα της διαδήλωσης και χωρίς να μπορούμε να κάνουμε δεξιά ή αριστερά για να φύγουμε, πίσω μας είναι συνέχεια 2 τύποι από την στιγμή που φτάσαμε στην παραλία και μέχρι που απομακρυνθήκαμε από την διαδήλωση ... Ενώ πια έχουμε απομακρυνθεί αρκετά ακούγονται ακόμα τα ποδοβολητά ... Περπατάμε χωρίς να πολυμιλάμε μεταξύ μας, κοιτάζω δεξιά και αριστερά ψάχνοντας κάτι που να θυμίζει ότι κάποτε εδώ ζούσαν Έλληνες,δεν διακρίνω τίποτα και δεν βλέπω την ώρα να φύγουμε, δεν μ αρέσει καθόλου η Σμύρνη και νοιώθω εδώ και αρκετή ώρα ένα σφίξιμο στο στομάχι... συνεχίζεται...